یکی از درس هایی که توی دانشگاه ها تدریس میشه درسی هست به نام شیوه ارایه مطالب فنی و علمی . این درس یکی از مفید ترین درس هایی هست که معمولا بصورت اختیاری به دانشجو ارایه میشه ولی کاش اجباری بود . اول بگذارید بگویم که این درس مربوط به چی هست ؟
تقریبا اکثر ما حداقل از دوره دبیرستان به بعد یک مقاله یا تحقیق یا گزارش یا حتی یک کنفرانس را تجربه کردیم . توی دبیرستان هیچوقت هیچکس
به ما نگفت چجوری بنویسیم یا با چه بنویسیم . خود من همیشه فکر می کردم که وقتی که یک تحقیق رو می نویسم بسم الله الرحمن الرحیم باید صفحه اول باشه بعد از گذراندن این کلاس فهمیدم که ای دل غافل این بسم الله الرحمن الرحیم تازه صفحه سوم قرار می گیره. معمولا منبع این درس هم کتابی با عنوان شیوه ارایه مطلب علمی-فنی آقای رانکوهی هست.
من این درس رو دوبار گرفتم . یک بار در دوره کاردانی و یکبار هم در دوره کارشناسی . اما چیزی که می خوام بگم در مورد استادی هست که در دوره کارشناسی این درس رو در دانشگاه شیراز تدریس می کنه آقای دکتر روپایی. البته باید بگم افتخار شاگردی ایشون رو داشتم اما اول در مورد استاد بگم :
اینجانب
مهدی روپایی متولد سال 1980 میلادی دارای دکتری تخصصی در رشته کامپیوتر-هوش مصنوعی
در سال 2011 از دانشگاه شیراز می باشم. در سال میلادی 2012-2013 بعنوان فوق دکتری در
دانشگاه ایالتی تگزاس در شهر سن آنتونیو در کنار استاد فرهیخته جناب دکتر جمشیدی فعالیت
علمی خود را در زمینه کنترل سیستمهای چند عاملی ادامه داده ام. بیش از 10 سال
سابقه حرفه ای در رشته مهندسی برق باعث گردید که در سال
2012 بعنوان عضو Senior
موسسه IEEE انتخاب گردیده که شاید بتوان گفت
جوانترین فرد در ایران با این سمت می باشم. با توجه به فعالیت های ارزنده در زمینه
دینامیک و کنترل سیستمها، موفق به کسب عنوان Senior در موسسه بسیار معتبر AIAA گردیده و همچنین با توجه به فعالیت صنعتی و علمی در
شاخه اتوماسیون و ابزار دقیق موفق به دریافت عضویت به عنوان Senior در انجمن بسیار حرفه ای ISA
شده ام. چاپ بیش از 50 مقاله علمی معتبر در ژورنال ها و کنفرانس های مطرح، و دعوت
بعنوان کمیته علمی، ریس نشست، ریس کنفرانس و عضو هیات تحریره را در بسیاری از
کنفرانس ها و ژورنالها در کارنامه خود دارا می باشم.
بنده
در سال 2010 بعنوان دانشجوی برگزیده دانشگاه شیراز بوده که در همان سال ریاست شاخه
دانشجویی IEEE را
در این دانشگاه عهده دار بوده ام. در دو سال پیاپی 2009و 2010 موفق به کسب جایزه
علمی و بسیار معتبر شادروان مهندس بهپور گردیده و در سال 2011 بعنوان محقق برتر
استان فارس انتخاب گردیدم. عضویت در هیات ریسه انجمن برق و الکترونیک استان فارس
دیگری افتخاری است که در سال 2011 موفق به دریافت آن شدم. بنده از سال 2007 افتخار
استادی در دانشگاه آزاد علوم و تحقیقات فارس را داشته ام.
حالا چرا این ها رو گفتم ؟ واقعا ببینید بعضی از دانشجو ها چیکار کردند که استاد این نامه رو نوشتند :
سلام خدمت تمامی دوستان بزرگوار.
بنده همانطور که قبلا اشاره کردم افتخار داشتم که در این ترم با بزرگوارانی چون شما آشنا شوم و خداوند را شاکرم که در کناره هم یک ترم خوب را سپری کردیم و اگر در این ترم تنها توانسته باشم گوشه ای از استرس شما را در این دنیای پر از استرس کاسته باشم برای من کافیست . در تمامی این ترم همواره خود را در سطح بزرگواران دانسته و هیچ احساس استاد و دانشجویی در من نبوده است اما با توجه به ایمیل های برخی دوستان امروز میخوام با عنوان استاد شما در این درس از شما دانشجوی بزرگوار درخواست کرده که لطفن هیچ گونه ایمیلی مبنی بر در خواست نمره برای این جانب ارسال نفرمایید چون که این امر هم از بزرگواری چون شما بعید است و هم اینکه کرامت و شان من استاد پایین خواهد آمد چون احساس کردم تنها نقطه‌ی مشترک مابین من و شما بزرگواران نمره بوده است . لطفا دقت فرمایید که بنده تا جای ممکن به همه دوستان ارفاقکافی را خواهم کرد. در نهایت از لطفی که در حق بنده خواهید فرمود بسیار متشکرم.
با سپاس روپایی
آخه عزیز دانشجو شما که نمی تونی یک پاورپوینت با یک فایل ورد درست کنی چرا میای رشته مهندس نرم افزار ؟ من خودم با خوندن این نامه بارها خجالت کشیدم . از اینکه دوستایی دارم که بجای دانش + جو بودن نمره + جو هستند. دوستایی دارم که فردا حتی نخواهند توانست یک مقاله بنویسند چطوری می خواد از پایان نامش دفاع کنه ؟ البته کاملا مشخص هست که چجوری می تونه(همه چی از قبل آماده هست).
چند وقت پیش یکی از دوستام برای استادش نامه نوشته به این صورت:
بیایید به خودمون قول بدیم . بیایید با استفاده از استعداد ها و سرمایه هایی که در ما نهفته هست جلو بریم نه با التماس و صدقه گرفتن نمره .
